Poeh! Daar zat ik gisteren dan ineens in het ziekenhuis met infusen en monitor-stickers op mijn lijf, de neuroloog aan het bed en klaar om naar de CT scan te gaan.. Dat was wel even schrikken!!
Laat ik even een stapje terug doen! Gisteren, 15 december 2023, zat ik op de bank naar basketbal te kijken. Ik had mij afgemeld voor de opleidingsdag van mijn coachopleiding want ik was goed ziek! Ik was al langer aan het kwakkelen met bronchitis, licht overspannen en vooral emotioneel even overbeladen. Ik had even een lastige tijd, sinds ik in mei een Ayahuasca sessie heb gedaan.
Ineens voelde ik dat mijn linkeroog een beetje raar voelde, alsof hij wat vertraagd was ten opzichte van mijn rechter. “Het zal wel” dacht ik en ging lunch maken. Tijdens de lunch voelde ik ook dat mijn mond vreemd voelde, alsof ik een verdoving bij de tandarts had gehad die nog niet 100% was uitgewerkt.
Ik ging mijzelf controleren in de spiegel en schrok; de linkerzijde van mijn gezicht hing slap, zoals bij een verlamming!! Nu zal bij de meeste volwassenen met een beetje algemene kennis van het lichaam snel een alarmbel afgaan als er iets met een eenzijdige verlamming is. Ik zou toch geen beroerte of iets dergelijks hebben!?
Online op Thuisarts.nl vond ik 2 opties: een aangezichtsverlamming van Bell of een beroerte. In beide gevallen dien je direct de huisarts of 112 te bellen. Voor de duidelijkheid zal ik uitleggen dat dat is omdat die verlamming van Bell erg lijkt op symptomen van een beroerte en voor een beroerte komen ze met loeiende sirenes aanscheuren.
Toen ik 20 minuten later bij de huisarts was, controleerde zij mijn hele linker zijde van het lichaam. Was er verschil in kracht en gevoel met rechts? Ik twijfelde erg, steeds weer probeerde ik goed te vergelijken en vreesde ik dat er meer verschillen waren. De huisarts besloot de neuroloog te bellen voor intercollegiaal overleg, zoals ze dat altijd zo mooi zeggen in de zorg. (Grappig, ik zeg altijd gewoon dat ik even met mijn collega ga overleggen maar als je in de zorg werkt dan heet het ineens anders!)
Het besluit hakte er wel even in, ik schrok en begon te twijfelen aan mijzelf.. Ik moest direct naar het ziekenhuis en dat zou gebeuren met een ambulance en sirenes. Natuurlijk drukte de huisarts mij op het hart dat dit uit voorzorg voor het ergste was en dacht ik in eerste instantie dat mij dat gerust stelde.
Als dan echter de ambulance er staat en je op de brancard moet gaan liggen, ingesnoerd wordt en je een infuus krijg aangemeten, wordt je toch wel flink wakker geschud! Het voelde ineens echt menens! Allemaal voorzorg maar dat ging behoorlijk ver. De sirenes ging aan en voor mijn gevoel waren we in 3 minuten in het ziekenhuis.
Ik lag op de brancard te wachten met de arts terwijl er naast mij iemand werd binnengereden die blijkbaar een zwaar ongeluk had gehad. Ik wilde al bijna voorstellen dat die beter eerst kon gaan, want ik voelde me best okee.
En dan ineens lag ik daar op de brancard, 3 verpleegkundigen, de neuroloog, een ziekenhuisarts en de ambulancearts om mij heen. Er gebeurde vanalles, overdracht van de ambulancearts, vragen van de neuroloog, een tweede infuus door verpleegkundige A en een whiteboard volgeschreven door verpleegkundige B terwijl verpleegkundige C mij losmaakte en mijn kleding opzij legde.
Weer werd ik getest op het verschil tussen links en recht, deze keer door de neuroloog. Ik moest ledematen bewegen en haar vingers en handen volgen links en rechts van mijn gezichtsveld. Ze zag het positief in, eigenlijk weinig verschil. Toen ze mijn gezicht testte, door tegelijk 2 vingers links en rechts van mijn gezicht te bewegen twijfelde ik weer, zoals bij de huisarts. Haar kordate conclusie, toen ik dit opmerkte, stelde mij enorm gerust; “Als je er over na moeten denken dan weet ik al genoeg! Dan is er niks aan de hand.”
Toch werd er voor alle zekerheid een CT scan gemaakt van mijn hoofd. Ook dat had ik nog nooit ervaren en kende ik alleen van de serie House. Met alle toeters, slangen en bellen werd ik op een lade gelegd die ze door de donut van de scanner halen. Mijn hoofd werd gescand en een paar minuten later was ik alweer terug in de SEH-ruimte.
Gelukkig waren de scans prima en bleken ook alle bloedwaarden okee te zijn. De diagnose was dat het toch wel de gelaatsverlamming van Bell (in medische termen nervus facialis parese).
Uiteindelijk ben ik die dag rond 14:00 weer naar de huisarts gewandeld waar ik de auto had laten staan. Ik heb voor 10 dagen Prednison gekregen en zal nu moeten afwachten of het na 4 – 8 weken weer langzaam over gaat of dat het (deels) blijvend is. Geen pretje, erg onhandig en vooral even schrikken.
Elke dag blij dat ik nog leef!