Vorige week ontdekte ik iets.. Ik bedacht mij dat mannen mogelijk heel vaak tegen me hebben gezegd: “hé, je bent toch geen mietje?!” Toen viel ineens het kwartje voor mij; ik ben dus wél een mietje.
“Hee, je bent toch geen mietje!?”
“Ja, dat ben ik wél! Had je wat?”
Ik ben namelijk een zachtaardige, lieve man die veel voelt. Ik denk dat ik een leuke combinatie heb van ADHD en autisme in een fijne mix met dyslexie. Als je daar dan ook nog een vleugje HSP bij doet dan wordt het al een interessante mix.
Ik hoef niet perse te sporten om sterker te worden, ik wil niet hard zijn maar zacht, ik hou niet van al dat haar op mijn lichaam. Een trainer gebruikte ooit een verhaal over een jongen die zat te lezen. Zijn vader zei dan dat hij toch geen mietje was. Dat voorbeeld was aan mij niet besteed want ik heb ook dyslexie.
Dyslexie wordt blijkbaar veroorzaakt door een hersenbeschadiging. Het zorgt er niet alleen voor dat ik moeite heb met lezen maar ook met het leren van rijtjes. Engels, Frans, Duits, Latijn, topografie en rijtjes met jaartallen bij geschiedenis bevatte dus allemaal een leselement wat voor mij extra moeilijk was.. terwijl het zo makkelijk leek. Bovendien kan ik door dyslexie blijkbaar minder “het gesproken woord” onthouden of mijn aandacht daar op houden. Ook taal beleef ik dus heel anders dan veel andere mensen en kon mijzelf daarom soms niet goed uitdrukken terwijl ik zoveel met communicatie trainingen bezig ben geweest.
Maar het belangrijkste van het punt dat ik dus wél een mietje ben is mijn sensitiviteit! Ja, ik ben gevoelig. Ik heb emoties, wist vaak niet wat ik daarmee moest en heb ze zelden goed kunnen wegstoppen. En als ik dan ook nog moeite had om mij goed uit te drukken over een situatie dan was er altijd wel iemand die kon roepen “je bent toch geen mietje!?”
Inmiddels weet ik wel wat ik met mijn gevoel moet. Ik snap dat mijn verdriet voelt als een soort herfst in mijn lijf, alles gaat hangen en soms stroomt het water naar beneden! Gelukkig is de herfst ook het seizoen van veel mooie kleuren; rood, oranje, geel en bruin! Ik weet waar ik mijn gevoels kan vinden in mijn lichaam en snap de signalen van mijn lichaam beter… veel beter dan toen ik vroeger op basketbal zat.
Ik ben er dankbaar voor dat ik dit jaar de coach en trainer mag zijn van het basketbal team van Ties. Ik leer ze te voelen welke spieren ze waarvoor kunnen gebruiken, hoe het voelt om stevig om je benen te staan en wanneer je zo weggeduwd wordt. Ze worden er zichtbaar dapperder door… maar als ze vallen en echt pijn hebben, dan mogen ze gewoon lekker even huilen!
Leave a Reply